Met Kerst kreeg ik van mijn lieve man een reisje naar Napels cadeau. Tickets geboekt, maar nog geen verblijf, daar wachten we altijd wat langer mee. Ik vind dat altijd wel een prettig en rustgevend idee, een vakantie in het vooruitzicht. Maar anderhalve maand geleden kreeg ik dus dat ski ongeluk. Plots leek Napels niet meer zo'n goed idee. Té druk, té veel stad, té weinig rust voor dat lijf van me dat nog niet helemaal terug in orde is.
Op een half uur met de overzetboot van Napels liggen een paar eilanden, Capri, Ischia en Procida. Dat laatste, het kleinste van de drie,amper vier vierkante kilometer groot en 11.000 inwoners zou het worden. Bekend van zijn kleurrijke huisjes en van de vele films die er al zijn opgenomen, waaronder Postino (voor een groot deel toch). Voor de rest: niks te beleven. Perfect dus!
Zo geschiedde. We vonden een studio in het centrum van het eiland, met vanop het dakterras zicht op een bar, een bloemenwinkel én een groentenwinkel/kruidenier.
De eerste avond was het al meteen feest. Overal hingen vlaggetjes.
Hier en daar zelfs een geborduurde onderbroek (!?). Dat bleek voor de processie én vuurwerk. Vriendelijke ontvangst, vonden we.
Onze drie kostbare vakantiedagen brachten we door met wandelen 's ochtends na een koffie in een bar (aan de toog). Zo zagen we het hele eiland. De geuren van bloeiende jasmijn en citroenbomen vergezelden ons. 's Middags iets eten op het terras van de studio (mozzarella di buffula, met tomaat, olijfolie, basilicum en brood, mmm). Siesta, lezen, borduren, aperitieven in de late namiddagzon en dan ergens iets gaan eten (verse vis of konijn zijn de specialiteiten). Er waren weinig toeristen, de meesten komen voor een flitsbezoek. Zelfs in de zomer is het blijkbaar nooit echt druk, zo weinig valt er te beleven. Tijdens de spitsuren is het in de smalle straten wél de moeite, dan verplaatsen de bewoners zich allemaal met autootjes, elektrische fietsen (echt iedereen heeft er één)of scooters.
Eén van de trappen naar het strand:
Het strandzand is zwart van de lavagrond. Hier en daar zijn vrije stranden, maar op de meeste Italiaanse stranden betaal je voor een ligplaats. Er zijn dan omkleedhokjes en meestal een bar of restaurant.
Schoon verweerde kleuren overal, véél inspiratie...
Mmmm, die gekleurde huizen, zo mooi.
's Avonds zie je de vissers aan de kade verzamelen die dan in shiften worden opgehaald met een klein bootje om naar hun schip gebracht te worden.
Procida is prachtig en voor ons was het nu ideaal. De batterijen zijn opgeladen.
We hebben wel nog geen nieuwe reis in het vooruitzicht. Toch eens werk van maken.