Ik ben geen geweldige tekenaar. Echt niet. Ik heb wel altijd veel goesting om te tekenen, een vaste hand en 'een goed oog'. Allez, ik ben zo bijziend als de pest, maar ik kan goed kijken bedoel ik.
Af en toe is het goed om uw grenzen te verleggen. et voilà.
Meer ingrediënten waren er niet nodig om mee te doen met de workshop *portret tekenen* onder deskundig oog van Ingrid Godon.
Ik schreef hier al over haar.
Vorig weekend was het zover. Na een eindeloze reeks uitgestelde data door de fokking 'rona.
De workshop was uitverkocht, acht enthousiaste tekenaars, Ingrid zelve en ik.
Ingrid startte met een voorstelling van haarzelf, vertelde over het verloop van haar carrière en hoe ze kwam tot het boek IK WOU.
(Echtigentechtig waar een prachtig boek vol getekende portretten met teksten van Toon Tellegen).
Daarna was het aan ons. Iedereen had een foto mee waaruit je kon vertrekken.
We tekenden met potlood op karton (dat had Ingrid mee), omdat het juist dat mooie effect geeft.
Ik vertrok vanuit een foto van dochter Whoopi als kleine baby. Een baby met een mutske op. Geluk bij een ongeluk: zo moest ik geen haar of oren tekenen. Oren en neus zijn lastig om te tekenen, bleek.
Ik probeerde schaduwen te tekenen (kijken, kijken en nog eens kijken).
De lippen kreeg ik ook niet goed, maar toen was Ingrid er om er met één potloodlijn het juiste volume aan te geven!
Ieder zijn talent zeker?!
Daarna mochten we gaan schilderen, nog meer tekenen en aanpassen. Stap voor stap kregen de portretten meer vorm.
Ik had het meeste plezier in het tekenen en inkleuren van de kleding.
Uiteindelijk leek mijn portret niet meer op de foto, maar dat geeft niet, het was ook niet de bedoeling. Ik ben er content mee en denk niet dat ik ooit al zo lang aan één stuk tekende, een prestatie op zich!
Aan het eind van de workshopdag had iedereen een afgewerkt portret. Grenzen verleggen is dus blijkbaar zo moeilijk niet. Wél leuker wanneer iemand uw hand vasthoudt.
Ingrid komt nog terug beloofde ze. Wordt vervolgd dus.
